Een vrouw met maar één borst, een ander met een verdwaasde blik in haar ogen terwijl ze achteloos een teddybeer meesleept, een vrouw zo dun dat je bijna door haar heen kijkt. Het zijn beelden die dit kunstweekend van Waard Art te zien waren in de Heesseltse kerk.
Langs de wanden op de kerkbanken schilderijen van een man die in een vuilnisbak graait en van een slapende zwerver die door een glimmende bolide nét niet overreden worden. Een ander schilderij laat mensen zien die druk met hun mobieltjes in de weer zijn terwijl op de grond een telefoonloze man somber voor zich uit kijkt. Menig bezoeker van de tentoonstelling slaakte de kreet: ‘Dat zou ik nooit aan de muur willen hebben!’ Als ze de verhalen achter het werk hoorden, waren de meesten toch diep onder de indruk.
Openstellen voor culturele doeleinden
Stichting Kerk Heesselt wil het monumentale kerkje ook openstellen voor culturele doeleinden.
Dus was er dit weekend een tentoonstelling van de Heesseltse kunstenaar Soraya van Houwelingen en van Peter Schipper, die al vele jaren in Heesselt komt schilderen. Schippers werk is ‘maatschappijkritisch’. Hij wil laten zien hoe de moderne mens steeds meer met zichzelf bezig is. Ze lopen op weg naar een duur restaurant langs hongerige mensen, ze lijken die werkelijkheid niet te zien. Boven de in de vuilnisbak graaiende zwerver hangt een opgepoetst bord met een pijl naar een McDonalds 200 meter verderop. Op reis door oost-Europa maakte Peter Schipper foto’s van vuilnisbakken, soms ook van slapende zwervers en andere beelden die hij voor zijn schilderijen kan gebruiken.
‘Sterke vrouwen’
Soraya van Houwelingen gelooft in ‘sterke vrouwen’. De vier vrouwen op de langwerpige schilderijen in het koor van de kerk zijn vriendinnen van haar. Twee hebben kanker gekregen, één een hersenbloeding waaraan ze inmiddels is overleden, en de vierde is op vroege leeftijd dement geworden. Tragische verhalen. Soraya van Houwelingen: ‘In de bijbel staan veel sterke vrouwen beschreven, maar ik ben niet gelovig. In mijn eigen leven heb ik ook zulke vrouwen die mij leiden, die mij kracht geven. Die vrouwen wil ik schilderen.’ In haar atelier staan lege doeken van het zelfde formaat klaar; ook andere vriendinnen zullen in verf worden vastgelegd. Zijn het allemaal zulke geschonden vrouwen? Soraya van Houwelingen: ‘Iedereen heeft littekens. Die wil ik laten zien, ook als ze niet direct zichtbaar zijn.’